Chantal CindySoms ervaar je dat de rek er eigenlijk al uit is. Die baan, relatie, vriendschap dat losse eindje uit je verleden, etc. Het loopt niet meer lekker, het voelt ‘ anders’, het stroomt niet meer.
Toch laat je niet los. Je geeft niet op.
Er is ook nog zoveel waarvan je wel houdt, de zeldzame fijne momenten met je partner bijvoorbeeld het gemak van je salaris. Of er is nog zoveel dat je vreest dat je de confrontatie blijft uitstellen. Toch gaat de schoen steeds steviger wringen, eerst links, dan rechts.
Je gedachten vertellen je van alles en je gevoel overschreeuwt de rest. Op een gegeven moment ben je zo ervaren in het negeren van je eigen signalen dat er sterkere middelen worden ingezet. Je lichaam. Je gezondheid begint te kwakkelen, wonden genezen niet, je huid ziet er dof uit en je bent moe. Honds moe!
Je gaat stug door en er is steeds minder om van te houden, of meer om te vrezen. Je stelt het uit. Als dit, dan dat. Je onderhandelt met jezelf. ‘Nog 4 maanden volhouden!’ Vertel je jezelf, alweer.
Je verkoopt jezelf halve waarheden en vergroot dat wat positief is. Of je hangt hardnekkig in de dooddoener ‘ het komt wel goed’. En gaat stevig in ontkenning.
Alles om maar niet los te laten. De ballast neer te zetten, de zonneschijn na de regen op te zoeken. Je houdt vast. Steekt je kop in het zand en gaat stug door. Je bent vreselijk druk met van alles en je houdt je agenda vol.
Hard of zacht, fluistert de ziel. Hard of zacht?
De situatie verslechtert, het staat je steeds meer tegen, kost je steeds meer energie. En toch sleep je voort. Als een figuur in de woestijn trek je je last achter je aan. Want loslaten, dat achter laten dat laatste beetje neerzetten, die laatste stap, spreekt van zo’n groot falen, angst of weerstand dat je niet los durft te laten. Dat wat jou vergiftigt en je natuurlijke bron uitdroogt houd je vast als ware het goud.
Wat zit er in die tas waar jij je verantwoordelijk of schuldig over voelt?
En dan… op een dag, laat het jou los. En terwijl jij alleen nog de hendel van de tas in je handen hebt, staat de confrontatie ‘ ineens’ voor je neus.
Je wordt je ontslagen of je contract wordt niet verlengt. Je partner gaat bij je weg of ‘dwingt’ je door zijn handelingen om bij hem weg te gaan. De vriendschap bloedt dood of stopt abrupt, of beweegt zich naar een ander niveau, etc. Hoe harder je vasthoudt hoe meer het schudt.
Er wordt gevraagd om actie. Alle signalen heb je zorgvuldig genegeerd. Maar nu is negeren niet meer mogelijk. Het is tijd voor actie. Of zoals Brandson zegt “Screw it, lets do it.’
Wat in je leven NU houd jij vast, dat in het verleden behoort?
Wat in het NU houd jij vast, dat niet (meer) bij je past?
Wat in het NU houd jij vast dat slecht voor je is?
Welke losse eindjes uit je verleden moeten echt doorgeknipt worden?
Wat vooral houdt je tegen om actie te ondernemen.
Welke emotie hoort daarbij?
Wat zijn de feiten over de situatie en wat zijn je gevoelens?
En nu, nu het zover is. Nu je voelt dat negeren niet meer langer kan is dit hét moment op die actie te ondernemen die je al die tijd aan het uitstellen bent.
En dan?
Welkom in de chaos, dé plek van waaruit vernieuwing en transformatie kan ontstaan. je masker is tijdelijk dood of ligt in een zware coma.
En ook al staat de zelfverwijtende innerlijke criticus misschien nog altijd op repeat. Door het loslaten van het een is er ruimte gekomen voor het ander.
En vanuit diep in jezelf ervaar je een grote verwondering en respect voor je eigen moed.
Dat wat je allemaal tegen hield blijkt helemaal niet op die wijze te bestaan. Het waren manieren van je angst om je netjes op je plek te houden, zodat het dit of dat niet zou voelen en ervaren. Wat dit of dat ook is.
Het is nooit de goede tijd. Sommige stappen blijven eng. Negeren wat is doet het niet verdwijnen.
Heb vertrouwen in jezelf.
~ de wereld is mooier met jou
Meer weten? Neem gerust contact met mij op.
* Weet je al dat ik een YouTube kanaal heb waarin ik mijn ervaringen en kennis deel over het werken met de ziel? Abonneren is gratis. De link vind je hier. YouTube Chantal Cindy
