Ziels ontmoeting

Mijn hele leven heb ik een leegte ervaren. Een leegte zo diep dat het onvervulbaar leek. Geld, succes, reizen, zaken, feesten, bezittingen, mooie auto’s en mooie vrouwen. Ik heb het allemaal gehad en geprobeerd. Het vulde de leegte niet op.  Natuurlijk heb ik momenten van geluk en vervulling gekend, alleen de leegte was nooit helemaal afwezig. Ze loerde altijd ergens in een hoekje, wachten op het moment om mij weer in vol ornaat aan haar aanwezigheid te herinneren.

De enige keer dat de leegte niet aanwezig was, volledig weg was, was toen ik haar tegen kwam. Het was twee jaar na de scheiding van mijn 3e vrouw ergens rond kerst, in de supermarkt. Ik stond als aan de grond genageld. In haar ogen dacht ik een flits van herkenning te zien.

Ik werd overspoeld met een gevoel van liefde die mij tot dan toe onbekend was en ik voelde mij intens levend, ik kan het niet anders omschrijven. Ik liet mijn mandje vallen. Sommige mensen schrokken van het geluid maar wij bleven elkaar aanstaren.

“ik hou van je.”
Het schoot er zo uit. Maar ik meende het. Ik meende het meer dan ik het ooit gemeend had. Net toen haar lippen van elkaar gingen haakte een vriendin haar arm door de hare en nam het woord over.
“Rot op man! Vuile creep! Oude smeerlap!”
“Is er een probleem?” de supermarkt medewerker had het gevoel in te moeten grijpen.
“Geen probleem. Kom we gaan.”

Ze trok haar vriendin mee en ik bleef staan. De winkelmedewerker keek mij aan. Ik mompelde een sorry, liet mijn boodschappen liggen en haastte mij de supermarkt uit. Ik was zo ondersteboven van deze ontmoeting. Weken lag ik wakker. Ik kon het niet plaatsen en ze was ook nog eens minstens veertig jaar jonger dan ik.

Het is bijna sterker dan dat ik ben, alsof ik haar ken. Ik wil zo graag bij haar zijn. 

Ik sprak erover met vrienden. Zij vonden en vinden dat ik een probleem heb met alleen zijn. Dat ze vast erg mooi geweest moest zijn. Dat ik steeds op iets moet jagen. Dat ik het onmogelijke wil. Dat ze niks heeft aan een oude bok als ik. Ik sprak erover met een psycholoog. Niet alleen hierover, maar ook over mijn mislukte huwelijken en hoe ik altijd het gevoel had iets te missen. Een altijd aanwezige leegte.  De psycholoog legde mij uit dat ik kind verlangens aan het projecteren was. Het ondervoede gewonde kind in mij zocht nog steeds moeder liefde. Daarbij was ik volgens hem bang voor de dood en wil ik via haar jeugdigheid de mijne nog eens ervaren. Het over doen. Het beter doen.

Ik kon mij er niet helemaal in vinden, ook al was de band tussen mij en mijn moeder niet zo goed – en dan druk ik mij zwak uit. Ook na de sessies ervoer ik geen wezenlijke veranderingen en ook al had ik wat perspectieven  gekregen die ik anders misschien niet gehad zou hebben, had ik toch het gevoel dat het iets anders was, wat wist ik niet. Een vriendin raadde een regressietherapeut aan. Zo kwam ik erachter.

Laat mij voorop stellen dat ik met dat hele regressie gebeuren niks had. Ik wist ook niet goed wat ik moest verwachten. Maar ik begrijp het nu.

Het gevoel, de ontmoeting in de supermarkt werd de ingang. Ik ontdekte meerdere levens die ik met haar heb doorgebracht in verschillende vormen.

Zo waren we broeders in een oorlog, we hielpen elkaar, zorgden voor elkaar, bewaarde eten voor elkaar,
Een middeleeuws leven waarin we vriendinnen waren. Beiden van hoge afkomst, jong uitgehuwelijkt in een liefdeloze verbinding. We hielpen elkaar er doorheen. Door de vernederingen, het ondergaan van gemeenschap, het leven als vrouw. Na mijn sterven heb ik op haar gewacht. Ze stierf een ongeveer een jaar aardse tijd na mij maar voor mij was het een moment.

Maar in de meeste levens waren we geliefden.

Zij meestal als vrouw en ik als man.  Het leven dat mij het meest trof was een simpel leven in een koud gebied ergens in Rusland. We hielden ons bezig met basale dingen. Eten, slapen, warmte. We hadden geen kinderen in dat leven, maar we waren zo’n een eenheid, zo op elkaar afgestemd en dankbaar voor elkaar. Een simpel leven met een betoverende liefde.

In een life between lives sessie ontdekte ik dat ze mijn primaire soulmate is. Dit leven kozen we ervoor het anders te doen. Ze is expres ook een heel stuk jonger dan ik. Op eigen benen staan en toch verbonden te blijven met liefde, met thuis, met ziel. Zij is daar volgens mij beter in dan ik. Dit was een gezamenlijke beslissing op zielsniveau en ik put liefde en warmte uit de levens die we samen gedeeld hebben. Ook de wetenschap van ‘thuis’ en mijn zielengroep heeft veel rust gebracht. De leegte wordt nu opgevuld met het contact met mijn eigen ziel. Ik vind het nog steeds een vreemd en ongrijpbaar iets. Een relatie heb ik ook nog steeds niet. Ik leer het fijn te hebben met mijzelf nu.

De sessies hebben mij acceptatie, inzicht en begrip gebracht al had ik het niet erg gevonden om ook dit leven samen te delen.

*Dit blog is gebaseerd op de ervaringen van X, is verhalend gemaakt en uiteraard met toestemming geplaatst. 

Lees ook het blog Zielsverwanten, zielsgroepen enzo

Meer over mijn werk?  Soul Work