Chantal Cindy
In een vorig leven was ze mismaakt, sliep ze in de stallen van haar ouderlijk huis, had ze nauwelijks contact met mensen en stierf ze uiteindelijk een zeer tragische en eenzame dood. Haar karakter was zacht en gevoelig. Ze was verstoten, al woonde ze nog wel op de boerderij. Ze werd ongeveer zo behandeld als de dieren. Als zij te eten kregen, kreeg zij dat ook.
Niemand kon van haar houden, behalve de kleine zwarte hond. Zelfs haar moeder haatte haar en walgde van haar. Ze was de schande van de familie, een zichtbare straf van God. En daarom moest ze onzichtbaar blijven.
Alles dat mis ging, kwam ook nog eens door haar. Soms werd ze geslagen.
Na het traumatisch sterven bleven de overtuigingen bestaan.
In dit leven was ze een mooie, stralende vrouw, ze kwam open en spontaan over. Ze wilde graag gezonde relaties leren aangaan. Nu viel ze voor de man die haar wilde, omdat hij haar wilde. Niet omdat het gevoel primair vanuit haar was ontstaan. En ze wilde inzicht in het eeuwige schuldgevoel dat ze bij zich droeg. Alsof ze iets verkeerd had gedaan. Tot slot durfde ze zichzelf niet te laten zien. Daar wilde ze ook wat aan doen. “Het is alsof ik een schande ben.”
In haar jeugd heeft ze beugels om haar benen gehad. Ze voelde zich mismaakt. Andere kinderen pestte haar en lachte haar uit. Ze kreeg ook nog eens een beugel omdat haar tanden scheef en naar voren stonden. Ze was het eendje dat een prachtige zwaan werd en die dat niet door had. Haar oma dreigde regelmatig met de woorden; “God straft!” wat haar (onbewust) deed herinneren aan ‘haar schuld’
Ze was vaak alleen op haar kamer met de huiskat die altijd bij haar in de buurt was.
Na het doorwerken van het vorige leven en de actualisatie momenten in dit leven (meer dan hier genoemd, begint vaak al prenataal of zelfs eerder; bij de conceptie. In dit geval was het huwelijk van de ouders een ‘moetje’ en was het een schande dat moeder zwanger was. “Je bent een schande!” schreeuwde haar moeder (oma) haar toe) leerde ze om vanuit zichzelf te kiezen voor verbindingen.
Ze omschreef dat ze eerst een droge woestijn was, dankbaar elke druppel vocht opzuigend die toevallig viel. Nu was ze weelderige tuin vol bloemen, planten, vlinders en liefde. En vanuit zichzelf nodigt ze nu de gasten uit om haar hart binnen te treden. En omdat het schuldgevoel er niet meer is, stond ze zichzelf veel meer vrijheden toe en hoefde ze niet meer op zoek naar wat ze nu weer verkeerd had gedaan. Ze liet zichzelf zien.
Wil je meer informatie over het werken met de ziel, neem dan gerust contact met mij op.
Life between Lives (Zielsregressie)
