Dansen bij de bron | Referentie | LBL

Het dansen was een van de meest fantastische visioenen.Dansen aan de rand, hoog in de bergen op een plateau, dicht bij de oerenergie, die ik me voorstel als een soort oceaan. De energie is dieppaars en we dansen met elkaar. Het is een fantastische uitwisseling van energie. We dansen in een groep met meerdere mensen en we wisselen energie uit, en we versmelten met elkaar. Delen van ons komen samen, vibreren samen, wisselen we uit en dan trekken we weer terug, om te koesteren en te verfijnen wat we hebben uitgewisseld.

Het ineenvloeien en loslaten is in volkomen vrijheid. Het is extatisch. En het is meditatie, want het koesteren van de verfijning heeft alle tijd die het nodig heeft. Terwijl het gewoon doorgaat. De tijd is ondergeschikt, rekt uit en krimpt naar gelang we het nodig hebben. Tijd is helemaal niet meer belangrijk, het duurt eindeloos.

We groeien en verfijnen hier door.

Het is wervelend, en heeft een enorme lading, een intens genot. Ik ben ontroerd en kan de schoonheid hiervan nauwelijks bevatten. We groeien en dansen, we spelen. We zijn onszelf, maar meer dan dat, we zijn ook de groep en er volkomen gelijkwaardig in aanwezig. Dit is jezelf zijn in contact. De subtiliteit van de energie is zo groot, het gaat om verfijnen en verfijnen.

En toch is er een eind aan. Het is wat we kunnen dragen en uitwisselen. Het is tot het genoeg is, opgeladen tot we klaar zijn voor een volgende stap.

Waar het dansen extatisch is, is het vervolg ook wel echt ‘werk’. Het logisch vervolg, het uitzaaien van wat is opgebouwd. Het opbouwen zelf is zo ontroerend mooi, en het eind ervan is vervulling die gedeeld gaat worden. En dat is minder extatisch, maar het maakt wel deel uit van het geheel. Het is kalmer, vraagt om eindeloos geduld, sereniteit, liefde en vooral heel veel geduld. Het is voltooid zijn, een soort voldoening die je voelt, die het eind aangeeft. Want het is niet een uitwisseling voor jezelf, hoewel het genieten ervan prima is en ook deel uitmaakt van het geheel.

Het is een opladen tot. Opladen tot de volgende fase die anders is, en die ook meer voor anderen is. Het is opnemen en doorgeven, waarvan het opnemen extatisch is, maar het doorgeven is deel van het geheel zonder welks het opnemen niet bestaat. Dit is geen energie, geen verfijning voor jezelf, hoewel het zelf genieten goed en mooi is en ook zo bedoeld is. Het is er deel van. Het is een proces in het hele grote geheel en het is een enorme vreugde, een resultaat van zoveel lessen en ervaring om hier zo dicht bij de Bron in staat te zijn ontvangen.

En hoe dichter bij de Bron je ontvangt, hoe krachtiger de energie, en hoe meer wijsheid en beleid en geduld het vraagt om het door te geven. Omdat je het mild maakt met liefde en wijsheid om het aan te passen aan wie vraagt, je maakt zachter, je vervormt tot het geschikt is, tot het doorgang kan krijgen.

Dit lijkt een universeel beginsel hier. Je neemt op om door te geven. Als je dit voor jezelf zou willen houden, hier zou willen blijven, dan verzwak je het totaal en drijf je als vanzelfsprekend terug. De energie die je zou willen behouden die gaat vervormend werken voor jezelf. Als je energie zou houden, zou dat je uit de stroom brengen, zou je ongeschikt maken om de volgende stap te nemen, omdat hoe meer je hier van zuiver door kan geven, hoe dichter bij de Bron je energie kan ontvangen. Hoe zuiverder je doorgeeft, hoe krachtiger de energie die je in de volgende cyclus kunt ontvangen, hoe dichter bij je kunt komen.

Doorgeven is je leerproces.

En het doorgeven op aarde is een grootse stap daarin. Het vraagt zuiverheid om de hele lange weg te gaan en zuiver te houden wat je hebt meegekregen en heel veel ervaring om het zuiver ook in het materiële door te geven als je eenmaal belichaamd bent. Het is de Grote Weg. De Lange Weg. Vol met afleidingen en hindernissen. Als een lamp drager door de storm, op een schip, door de branding, trekkend over bergen en vlakten, om het zuivere licht te brengen zo ver van de Bron. Elke vorm van eigenbelang, anders dan de liefde om te geven, anders dan de vreugde om te delen, anders dan het behoud van zuiverheid, anders dan de blijdschap van het resoneren op de groei en de doorbraken van anderen vervormt je vermogen tot doorgeven.

Je behoed en beschermt jezelf, het is geen offer, het is geen lijden, het is geen ondergeschiktheid. Het is delen en transformeren wat je hebt naar wat nodig is voor de groei in het hier en nu. Het is een diepe vreugde als dat lukt. En het vraagt van je om geduld, wijsheid en het inzicht dat zelfs als je zuiver blijft, de omstandigheden en de ontvanger ook deel zijn van het proces. De ontvanger neemt op basis van de eigen vrije wil aan. Of niet. De ontvanger kan afwijzen of (nog) niet in staat zijn tot groei. Nergens in dit proces is causaliteit.

Er is eindeloos proberen.
De storm onderweg kan te hard zijn, het water kan te hoog spatten, de kou kan het vuur doven, en dan ga je terug. Je behoed het licht naar vermogen, en er is eenvoudigweg geen enkel vermogen dat geschikt is voor alle omstandigheden. Alles is mogelijk, en het is op geen enkele manier een fout, je bent op geen enkele manier schuldig als je vermogen waarover je beschikt voor de situatie niet afdoende is, zolang je zuiver hebt ingezet wat je kunt.

Je bent in het doorgeven niemands slaaf. Je bent autonoom en autark. Dit is jouw keuze en jouw leerproces. Op geen enkel punt is de vrije wil van jouw zelf of de ander ondergeschikt aan het doorgeven. Je bent gelijkwaardig, je deelt, geen mindere, geen meerdere. Elke claim, van gever en ontvanger vervormt het proces van doorgeven.

Mijn eigen grote valkuil is het licht en vreugdevol blijven wanneer een ontvanger afwijst, of, wanneer alle intenties goed zijn, het doorgeven toch niet past zoals in de intentie was vormgegeven. Ook bij het afwijzen (of niet-passen) kan de zuiverheid aanwezig zijn geweest, dan kan alles goed zijn en toch kan de groei uitblijven, kan het zelfs averechts werken in het hier en nu. Je kunt de lange termijn zelf niet helemaal zien.

Positieve feedback die je kunt zien en voelen is geweldig, maar niet helemaal maatgevend voor wat je doet. Maatgevend is je eigen zuiverheid die je hebt tot aan de grens van het uittreden van je eigen energie. De rest is een weldoorvoelde, zo goed mogelijk ingeschatte, intuïtief aangevoeld gok. Je kunt goed voelen, goed inschatten, je intuitie kan goed zijn, maar het resultaat van dit proces is gewoonweg niet helemaal causaal. Het is niet volledig voorspelbaar. Er is vrije wil, er zijn onvoorspelbare energieën uit eindeloze dimensies en contexten die voor een tijdelijk of langere terugval kunnen zorgen.

Het is evenzeer kunst als ambacht als ervaring, en zeker geen wetenschap.

Als je afhankelijk wordt van resultaat, val je vanzelf terug op dezelfde manier als je terugvalt als je energie zou willen behouden. Het is je eigen innerlijke zekerheid en zelfvertrouwen die deel is van het zuiver houden van het hele proces.

En het moge allemaal strak en genuanceerd en zuiver klinken, in wezen is het een spel zonder verliezers. Er zijn geen fouten die bestraft worden, en zijn intenties en leermomenten en er is tot in de eeuwigheid de kans. E.

Meer lezen? Soul Work